bu sabah film gibi bir kabus gördüm
sabah uyandım sonra tekrar uyuyunca gördüm hem de.
minik ve ufaklık burdalar ama gitme günleri
annem ve ben de evin orda bir yerde sokakta fotoğraf çekiyoruz
o sırada insanların neden çirkin poz verdiğinin sırrını keşfediyorum
akabinde de bunu ff'e yazmak istiyorum
minikle ufaklık geliyor, minik çok ağlıyor
derken kendimi ofiste buluyorum, o uzay köprüsü gibi yerden geçerken
herkesin bir yerlere tırmandığını görüyorum
sonunda köprü iplerden bir köprüye dönüşüyor
ve yerinden oynuyor, varacağım zemin de yerinden oynuyor
delirmek üzereyim, aşağıya en az beş metre var ve çok korkmuşum
avazım çıktığı kadar bağırıyorum
meğer o düşmanı püskürtmek için tasarlanmış bir şeymiş
hatta onu kadınlaştırırp iplerin düğüm yerlerine dudak koyucaklarmış
sonra bir anda kendimi sırılsıklam bir şekilde bir yerde buluyorum
yere çökmüşüm ellerimde sıkı sıkı lastikten ipler var
üstümde bir hırka ve deli gibi ağlıyorum
bir ofis ama benimki değil
ece sükanla çapraz masalarda oturuyoruz
kadın beni tersledikçe tersliyor, eşyalarımı yerleştiriyorum
tıka basa dolu çekmecelerim
hemen arka çaprazım yüzme havuzunun soyunma kabinleri
iyi bak yüzerim de diyorum, masama yerleştiremediklerim masanın altına saçılmış
herkes çıkıyor, bir adam geliyor telefonla konuşarak benden kalem alıyor
masam tam girişte herkes benden bir şey aşırır diyorum içimden
masamın üstünde hiçbir şey bırakmıyorum
çıkıyorum, annemi buluyorum
annem 22sinde incecik bir kız olmuş
benim üstümde kot tişört, güneşte yatıyoruz
annem de minicik bir bikini straplez
anne ben çok terledim deyip önünde yattığımız dükkana giriyorum
sonra kendimi yine o ofiste yine elimde bantlarla ve ıslak
ve deli gibi ağlarken buluyorum
burası nedesi diyorum ofis diyorlar
nerede burası diyorum bakırköyde bir devlet dairesi diyorlar
beni bir devlet dairesine yerleştirdiklerini anlıyorum
babamı arayın diyorum ama ulaşamıyorlar
yerimden kalkıp cama gidiyorum
ofisin fransız balkonu var, açıyorum kapısını
atlayacağım, yüksekte zaten ofis
bir yandan avaz avaz ağlıyorum, bir yandan da bağırıyorum
ama ne dediğim anlaşılmıyor
ben bile anlamıyorum
arkamdan görevliler geliyor, hiçbiri beni tutmuyor
aksine beni aşağı itiyorlar hafif hafif
o sırada annemin bana aldığı yusufçuk kolyesi kapının koluna takılıyor
bir yandan bağırıyorum
bir yandan kolyeyi kapının kolundan kurtarmaya çalışıyorum
çok uğraşıyorum ama kurtaramayınca ağlayarak vazgeçiyorum
çöküyorum oraya.
rüyanın gerisinde şişman koyu sarı saçları olan bir adamım
aşağıda bir adam görüyorum atlamaya çalışırken
aynı umutsuzlukla bana bakıyor
el kol hareketi yapıyor ve boynunda bir şey asılı
bir şeyler yazılı, masama dönüyorum ve ben de boynuma bir kağıt asıp
bir şeyler yazıyorum, sonra uyandım.
